Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Σκέψεις...


γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη

Η πίστη είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πεποίθηση, ψυχική ικανότητα, εσωτερικός συντονισμός; Όσο συγκεκριμένη μπορεί να είναι, με την έννοια της βεβαιότητας, για πράγματα, πρόσωπα ή καταστάσεις που κατανοούμε, άλλο τόσο αφηρημένη μπορεί να γίνει, όταν εκτείνεται σε φαινόμενα που δε μπορούμε να αποδείξουμε με την κοινή λογική, φαινόμενα που ο καθημερινής χρήσης εγκέφαλός μας αδυνατεί να κατανοήσει.
Είναι κάτι που προϋπάρχει μέσα μας και μας συνδέει με τη θεϊκή διάσταση, ή είναι το μονοπάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε για να οδηγηθούμε στο Θεό; Είναι η πίστη, εκείνη που συντελεί στην πραγμάτωση των θαυμάτων...; Ή μήπως θαύματα συμβαίνουν και η πίστη είναι απαραίτητη για τα αντιληφθούμε..; Ίσως και τα δύο. Οι τρόποι που την εκφράζουμε πολλοί και πολλές φορές αντιφατικοί, άλλοτε φανατικές και ηχηρές δηλώσεις και άλλοτε σιωπηρές και σκεπτικιστικές αποσύρσεις. Δημιουργεί ερωτηματικά και οδηγεί σε αντιπαραθέσεις, αποδυναμώνεται ή ενδυναμώνεται, ανάλογα με τις δικές μας αντιλήψεις και τη διάθεσή μας για διερεύνηση του εαυτού μας και του κόσμου γύρω μας, ορατού και αόρατου. Γιατί δεν εκτείνεται μόνο σε ότι περνάει στο επίπεδο των αισθήσεών μας, αλλά και σε επίπεδο ενεργειών, που αφουγκραζόμαστε με τη διαίσθησή μας. Όπως και να έχει, δε θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί ότι πρόκειται για έναν καθαρά υποκειμενικό μηχανισμό, εγκεφαλικό και ψυχοσυναισθηματικό συνάμα, με ασαφή όρια, εφόσον άπτεται του μεταφυσικού και του υπερβατικού στοιχείου. Και αν κάποιος θεωρεί την εν λόγω έννοια περιοριστική και καθηλωτική και δεν επιθυμεί να πιστεύει σε κανέναν και σε τίποτα, τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι χρειάζεται να έχει πίστη στον εαυτό του, στις ικανότητές του, για να μπορέσει να πετύχει τους στόχους του, να εξελιχθεί, σε όποιο επίπεδο θελήσει. Ένας από τους πιο μεγάλους αμφισβητίες και αναρχικούς της σκέψης, ο Καζαντζάκης, τόλμησε να πει, «Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος», αλλά ακόμη κι αυτός, δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι δεν πίστευε τίποτα. Ίσως επειδή όποιος επιθυμεί να είναι ουσιαστικά ελεύθερος, νιώθει την πίστη του σαν εφαλτήριο δύναμη για να απογειώσει τις δυνατότητές του! Η επιλογή για το πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε, πώς θα τη χειριστούμε και με ποιο τρόπο θα την αφήσουμε να επηρεάσει τη ζωή και την ύπαρξή μας, είναι δική μας, είναι πάντα δική μας. Σε ρωτώ λοιπόν, αγαπητέ συνοδοιπόρε αναζητητή...θα επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις τη δική σου πίστη σα λάβαρο εκστρατείας επιβολής των προσωπικών σου πεποιθήσεων ή σα ραβδοσκόπο για να ανακαλύψεις μικρά και μεγάλα θαύματα στη ζωή σου; Και κάτι ακόμη...θα επιλέξεις να τα δεις για να πιστέψεις ή να πιστέψεις για να τα δεις..;